Wyrok WSA: do niezbędnych potrzeb życiowych nie można zaliczyć zaspokajania potrzeb seksualnych

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. ak: II SA/Ol 1107/15: w świetle zasad doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć, aby do niezbędnych potrzeb życiowych można zaliczyć zaspokajanie potrzeb seksualnych.

W dniu 25 marca 2015 r. Z.O. złożył do Wójta Gminy wniosek o przydział 300 zł na seks na miesiąc marzec. Wnioskodawca prowadził jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie pracował zawodowo ze względu na stan zdrowia, przez Lekarza Orzecznika ZUS uznany został za osobę niepełnosprawną w stopniu lekkim i z tego tytułu otrzymywał rentę inwalidzką, która stanowiła jego jedyne źródło dochodu. W miesiącu lutym 2015 r. otrzymał świadczenie w wysokości 623,59 zł. Regularnie korzystał ze wsparcia systemu pomocy społecznej. Ustalono, że choruje przewlekle. Wnioskodawca był rozwiedziony, został wymeldowany z mieszkania w B., w którym mieszkał przez wiele lat z żoną i dziećmi. Czuł się pokrzywdzony z tego powodu, gdyż włożył ogromny wkład w budowę nowego dwupiętrowego domu, który stał obok i nie był przez nikogo zamieszkiwany, ponieważ wymagał odbioru technicznego.

Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej odmówił przyznania skarżącemu “przydziału 300 zł na seks na miesiąc marzec”. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ podał art. 106 ust. 4, art. 6 pkt 4, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U z 2015 r. poz. 163) zwanej dalej: u.p.s., w związku z § 1 pkt 1 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz.U. z 2012 r., poz. 823). W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że dochód własny strony w kwocie 623,59 zł przekracza kryterium dochodowe, wynoszące w przypadku osoby samotnie gospodarującej 542 zł. Wyjaśniono też, że wnioskowana forma pomocy nie figuruje w katalogu świadczeń pomocy społecznej.

Wnioskodawca wniósł odwołanie od tej decyzji wyrażając swoje niezadowolenie z powodu odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia. Podniósł, że ma normalne potrzeby seksualne, które musi zaspokoić.

SKO utrzymało decyzję organu I instancji.

Z.O. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego:

Materialnoprawną podstawę rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 25 marca 2015r. o przyznanie pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb seksualnych, stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 163), dalej też jako: “u.p.s.”. Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5 tej ustawy przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych należy do zadań własnych gminy. Niezrozumiałym jest także domaganie się przez skarżącego, aby to GOPS rozpatrywał jego wnioski, skoro obwinia kierownika tej jednostki za wszystko. Okoliczność ta uzasadniałaby wyłączenie tego organu.

Oceniając spełnienie przesłanek do przyznania wnioskowanej pomocy, Sąd w pełni podziela w tym względzie stanowisko organów orzekających. Ustawodawca precyzyjnie określił warunki przyznawania pomocy społecznej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 i 2 u.p.s. pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Jej celem nie jest jednak wyręczanie strony w zaspokajaniu jej wszelkich potrzeb życiowych, lecz jedynie wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwienie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie trudnym sytuacjom życiowym przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem.

Prawo do świadczeń z pomocy społecznej zgodnie z art. 8 ust.1 pkt 1 u.p.s. przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 542 zł (na dzień orzekania w sprawie przez organy administracji) – przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2-15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej.

Zgodnie zaś z art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s. w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Może być on przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu.

W świetle przytoczonych unormowań świadczenie pieniężne z pomocy społecznej w formie zasiłku celowego nie ma charakteru obligatoryjnego, lecz uznaniowy, co wynika z zawartego w art. 39 ust. 1 u.p.s. sformułowania “może być przyznany”. Wyliczenie zamieszczone w art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s. ma wprawdzie charakter przykładowy, jednak z podanego katalogu niezbędnych potrzeb bytowych wynika, że może chodzić tu tylko o takie potrzeby, których zaspokojenie warunkuje podstawową egzystencję odpowiadającą godności człowieka, ewentualnie koszty pogrzebu.

 

W świetle zasad doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć, aby do niezbędnych potrzeb życiowych można zaliczyć zaspokajanie potrzeb seksualnych.

 

Całe orzeczenie: tu.