Wybór orzecznictwa dyscyplinarnego Adwokatury, cz. 1., adw. dr Mariusz Poślednik

Rozpoczęcie praktyki adwokackiej

Granice kognicji sądu powszechnego w zakresie oceny postępowania adwokata

Wypowiadanie opinii, że adwokat uchybił obowiązkom, ciążącym na nim z tytułu sprawowania czynności zawodowych, nie jest zadaniem Sądu, gdyż należy to do władz nadzorczych palestry.

orz. SN z 4.11.1927 r., I C 1467/26, OSNC 1927, Nr 2, poz. 130

Pożyczka

Adwokat przy udzielaniu pożyczki nie może sobie zastrzec, by dłużnik nie uwidocznił w księgach prawdziwego wierzyciela, gdyż to podejrzenia co do właściwości transakcji, tym samym uchybiając godności stanu adwokackiego.

orz. SDO z 17.10.1936 r., 123/66, niepubl.

Bójka

Wywołanie bójki na ulicy i przyjęcie w niej udziału stanowi ciężkie przewinienie wymagające surowej represji.

orz. SDO z 28.2.1937 r., 15/37, niepubl.

Sposób obrony interesów klienta a powaga korporacji adwokackiej

Adwokat nie powinien zapominać o tym, że sposób obrony interesów klienta nie może kolidować z powagą korporacji adwokackiej.

orz. SD w Wilnie z 23.4.1937 r., Ds 86/36, niepubl.

Zawód zaufania publicznego

Zawód adwokata zajmuje szczególne miejsce wśród pozostałych tzw. zawodów zaufania publicznego. Jego wykonywanie, w obronie wolności i praw jednostek, decyduje o prawidłowości funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, a ponadto służy realizacji konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa. Ustawa – Prawo o adwokaturze konstytuuje katalog atrybutów składających się na status zawodowy adwokata – są to: podleganie tylko ustawom w wykonywaniu obowiązków zawodowych, tajemnica zawodowa, ochrona prawna w wykonywaniu zawodu, a w szczególności, wolność słowa i pisma wzmocniona immunitetem materialnym adwokata. Wskazane cechy wyróżniające zawód adwokata, ze szczególnym naciskiem na ostatnią z wymienionych – wolność słowa i pisma – przesądzają o niezależności przedstawiciela adwokatury w wykonywaniu jego zawodu. Podstawową zasadą etyki adwokata jest podejmowanie czynności w interesie swojego mocodawcy i jak najlepsza ochrona jego interesów. Jedną z gwarancji powyższego jest szeroko zakrojona wolność słowa przy wykonywaniu zawodu adwokata i immunitet adwokacki. Wolność słowa i pisma jest podstawą należności adwokatury, która to niezależność z kolei jest niezbędna dla spełnienia przez adwokatów przypisanej im funkcji, jaką jest udzielanie pomocy prawnej. Gwarancja wolności słowa przy wykonywaniu zawodu adwokata służy ponadto realizacji zasadniczego celu wszelkich postępowań, jakim jest – według art. 45 ust. 2 Konstytucji – sprawiedliwe rozstrzygnięcie sprawy. Temu samemu służyć ma immunitet adwokacki. Nie oznacza to jednak ani całkowitej nieodpowiedzialności, ani pozwolenia na podejmowanie działań sprzecznych z prawem lub zasadami etyki. Należy jednak zauważyć, iż motywacja działań adwokata często jest wewnętrznie sprzeczna, stąd potrzeba zwiększonej tolerancji na nadużycie słowa lub pisma. (…) Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu, w orzeczeniu Stuer przeciwko Holandii z 29.10.2003 r., Izba (Sekcja II), skarga Nr 39657/98, Legalis wyraźnie stwierdzone zostało, iż ingerencja w swobodę wypowiedzi adwokata, uwzględniając jego specjalne obowiązki, może rodzić problem z punktu widzenia prawa oskarżonego klienta do rzetelnego procesu sądowego. Ograniczenie wolności słowa może zatem prowadzić do naruszenia wskazanego powyżej prawa konstytucyjnego, jakim jest prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, w związku z czym kwestię przekroczenia uprawnień przyznanych adwokatowi w ramach wolności słowa należy badać, uwzględniając okoliczności konkretnej sprawy. (…)

Dla oceny danej wypowiedzi adwokata kluczową rolę odgrywa charakter prowadzonej przez niego sprawy, gdyż to ten właśnie charakter determinował będzie sposób obrony i rodzaj argumentów przytaczanych w celu osiągnięcia skuteczności działań podejmowanych przez adwokata.

To samo słowo użyte przez adwokata w jednym wypadku, może stanowić karalne dyscyplinarne nadużycie wolności słowa, w interesie zaś wypadku użycie tego słowa może stanowić nie tylko prawo, ale nawet obowiązek adwokata pragnącego sumiennie wywiązywać się ze swoich zadań zawodowych. Gdyby bowiem w procesie o należność z obligu pełnomocnik powódki, poddając się emocjonalnym nastrojom swojej klientki, nazwał pozwanego „gburem”, dopuściłby się niewątpliwie przewinienia dyscyplinarnego, gdyż żadne względy rzeczowej potrzeby ani zadań adwokatury nie mogłyby usprawiedliwić takiego postępku. Inaczej natomiast rzecz ma się wówczas, gdy przedmiotem sporu (jak w procesie rozwodowym) są właśnie cechy charakteryzujące postępowanie i wzajemne zachowanie się małżonków i gdy zadaniem adwokata jako pełnomocnika strony jest wykazanie i udowodnienie przed sądem ujemnych cech charakteru przeciwnika procesowego.

orz. WKD z 28.2.1959 r., WKD 95/58, Pal. 1959, Nr 7–8

Etyka i godność, odpowiedzialność aplikanta

Prowadzenie spraw przez aplikanta adwokackiego na własny rachunek, pobieranie za nie wynagrodzenia poza zespołem adwokackim, podejmowanie się uzyskiwania zwolnień z więzienia i wytwarzanie wokół siebie atmosfery człowieka z tzw. chodami, dyskwalifikuje go całkowicie jako niedającego rękojmi wykonywania zawodu adwokata zgodnie z zadaniami adwokatury PRL.

orz. WSD z 6.3.1965 r., WSD 14/65, Pal. 1966, Nr 6, s. 82

Wykonywanie zawodu

Adwokat w wykonywaniu swoich obowiązków korzysta z przywilejów wolności słowa i pisma. Jednakże przywilej ten wkłada na adwokata obowiązek umiaru oglądalności i sprawdzania zarzutów po to, by zagwarantowana wolność słowa i pisma nie przekształcała się w poniżanie godności osób biorących udział w sprawie. Uchybienia tym zasadom adwokat nie może usprawiedliwić powołaniem się na informacje udzielone mu przez klienta.

orz. SD z 4.6.1966 r., SD 3/66, Pal. 1967, Nr 5, s. 107

Uczciwość adwokata przy współdziałaniu z sądami

Adwokat jako powołany do współdziałania z sądami w zakresie ochrony porządku prawnego, obowiązany jest prowadzić sprawę zgodnie z przepisami i nie wolno mu nawet dla dobra klienta działać w sposób pozaprocesowy, który mógłby spowodować uszczerbek dla prawidłowości postępowania, a tym bardziej w sposób niedopuszczalny ze stanowiska prawa, etyki adwokackiej i godności zawodu.

orz. SN z 28.10.1966 r., RAD 10/66, Pal. 1967, Nr 9, s. 88

Obowiązki adwokata, jako członka zespołu adwokackiego

Adwokat ustanowiony substytutem kolegi z tego samego zespołu adwokackiego na czas jego urlopu, obowiązany jest zastępować go nawet wtedy, gdy nie wróci on z urlopu w ustalonym terminie, a w razie kolizji, zorganizować dalsze zastępstwo bądź też prosić o nie kierownika zespołu. Obowiązek ten wynika z zespołowego charakteru adwokatów oraz zasad koleżeństwa zawodowego.

orz. WKD z 17.12.1966 r., WKD 150/66, Pal. 1967, Nr 6, s. 68

Etyka i godność, należyta uczciwość, dokładność, sumienność, gorliwość wykonywania zawodu

Uprawdopodobnienie zarzutów 1. Nakłanianie przez adwokata referenta biura podawczego sądu do sfałszowania daty wpływu przedterminowej rewizji oraz 2. Nakłonienie przez niego kierownika sekretariatu do usunięcia z akt sprawy dowodu doręczenia wyroku z uzasadnieniem i sporządzenia nowego z późniejszą datą doręczenia celem umożliwienia złożenia przedterminowej rewizji – uzasadnia w pełni tymczasowe zawieszenie adwokata w wykonywaniu czynności zawodowych ze względu na interes społeczny.

orz. WKD z 7.9.1968 r., WKD 75/67, Pal. 1969, Nr 1, s. 119

Ukaranie adwokata w postępowaniu karnym

Jeżeli adwokat dopuszcza się czynu, za który ponosi odpowiedzialność karną, i za ten czyn zostanie

prawomocnym wyrokiem sądu karnego ukarany, to okoliczność ta nie może pozostać bez wpływu na wymiar

kary za ten sam czyn w postępowaniu dyscyplinarnym, gdyż waga przewinienia i jego szkodliwość społeczna w tych okolicznościach nie mogą być kwestionowane.

orz. SN z 3.2.1969 r., RAD 22/6, niepubl.

Wykroczenie przeciwko godności zawodu

Wykroczeniem przeciwko godności zawodu, jest między innymi takie postępowanie adwokata, które poniża go w opinii publicznej lub podrywa zaufanie do zawodu adwokackiego. Przewinienie polegające na nadużywaniu alkoholu i przychodzeniu do pracy w Zespole, do Sądu, załatwianie klientów w stanie nietrzeźwym są szczególnie szkodliwe społecznie, gdyż poniżają adwokata w opinii publicznej, wyrządzając jednocześnie wielką szkodę adwokaturze, a pośrednio i wymiarowi sprawiedliwości.

orz. WSD z 1.3.1986 r., WSD 6/86, niepubl.

Fałszerstwo dokumentu

Poczynania adwokata, czy to wykonującego czynności typowe dla żądającego usługi prawnej klienta, czy też realizujące jakiekolwiek inne obiektywnie niezwiązane z zawodem czynności, winny być podporządkowane ogólnie przyjętym, w tym też zawodowym normom etycznym. Fałszerstwo dokumentu jest czynem wysoce nagannym, wyczerpującym znamiona znacznej szkodliwości społecznej, skoro rzutuje ujemnie na kwestie zaufania zarówno co do osoby obwinionego, jak też do reprezentowanego przezeń zawodu.

orz. SN z 3.3.1986 r., I PAN 41/85, niepubl.

Etyka i godność. Wykonywanie zawodu

Dokumentem w rozumieniu art. 265 KK są również odpisy fikcyjne, tj. takie, które zostały sporządzone z nieistniejących oryginałów, choćby nie zaopatrzono ich pieczęcią lub podpisem, lecz które mają wywołać w inny sposób pozór, że pochodzą od pewnej określonej osoby. Sporządzenie takich fikcyjnych odpisów w celu użycia ich za autentyczne lub ich użycie za autentyczne stanowi zatem przestępstwo określone w art. 265 KK (orz. SN z 7.4.1960 r., II K 39/60, OSNGP 1960, Nr 7, poz. 119). Spełnia przesłanki z tego przepisu czyn obwinionego, który sporządził fikcyjny odpis wyroku, na formularzu sądowym z nieistniejącego wyroku.

orz. SN z 25.9.1987 r., I PAN 16/87, niepubl.

Spożywanie alkoholu

Wypadek, że adwokat przystąpił do wykonywania czynności zawodowych w stanie po spożyciu alkoholu i to w stanie, który z łatwością został zaobserwowany przez otoczenie, a nadto miało to miejsce przed sądem, wymaga surowego potraktowania, albowiem takie postępowanie stanowi naruszenie powagi całego wymiaru sprawiedliwości oraz podstawowych zasad etyki adwokackiej i godności zawodu (art. 80 PrAdw).

orz. SN z 20.11.1987 r., I PAN 24/87, niepubl.

Zachowania adwokata

Z przynależności do korporacji adwokackiej wynika dla każdego adwokata obowiązek przestrzegania zasad etyki i godności zawodu oraz zwyczajów utrwalonych w tradycji i zwyczajach, i to tak w działalności zawodowej i publicznej, jak i w życiu prywatnym, co wyraźnie potwierdza treść § 4 ZEA. W żadnym razie nie zasługuje na przyjęcie pogląd, że adwokat może odrzucić powyższe zasady w zależności od zmiennej sytuacji osobistej, podjęcia określonych funkcji czy zajęcia. Niezależnie od stanu emocji i przekonania o własnych racjach, adwokat jest zobowiązany we wszystkich swoich wystąpieniach zachować oględność, takt i umiar.

orz. WSD z 5.4.1990 r., WSD 4/90, niepubl.

Reklama w gmachu sądu prokuratury lub biura notarialnego

Umieszczenie przez adwokata w gmachu sądu prokuratury lub biura notarialnego anonsu z zaoferowaniem zastępstw w sprawach arbitrażowych, administracyjnych, badania ksiąg wieczystych oraz pośredniczenia w obrocie nieruchomościami i powołanie się na wcześniej wykonywany zawód sędziego – narusza zasady etyki adwokackiej dotyczące zakazu korzystania z reklamy w jakiejkolwiek postaci. Powołanie się w anonsie polecającym usługi na poprzednio pełnioną funkcję sędziowską stanowi szczególnie naganną formę reklamy.

orz. WSD z 14.5.1990 r., SD 4/89, niepubl.

Adwokat występujący w charakterze strony

Szczególną rozwagę w korzystaniu z uprawnień formalnych powinien zachować adwokat występujący w charakterze strony we własnej sprawie.

orz. WSD z 15.2.1992 r., WSD 4/92, niepubl.

Wykonywanie zawodu. Wypadek mniejszej wagi. Należyta uczciwość, dokładność, sumienność, gorliwość

Świadome zatajenie przed sądem adresu jednego z koniecznych uczestników postępowania spadkowego jest bardzo poważnym uchybieniem, szczególnie, jeśli takiego uchybienia dopuścił się adwokat, zainteresowany osobiście wynikiem sprawy. Nawet w przypadku, gdyby adwokat występował tylko jako pełnomocnik strony i mocodawca żądał od adwokata współdziałania w działaniu, które zmierzałoby do wprowadzenia wymiaru sprawiedliwości w błąd przez podanie nieprawdy, jej zatajenie lub zaniechanie obowiązku jej ujawnienia, adwokat powinien odmówić takiemu żądaniu. Rolą adwokata jest przychodzenie z pomocą swym mocodawcom wszelkimi sposobami opierającymi się na wiedzy prawniczej, doświadczeniu, inteligencji i talentu adwokackiego, ale w żadnym przypadku pomoc ta nie może mieć cech działania sprzecznego z prawem. Zatajenia adresu strony w celu pozbawienia jej możliwości i obrony swych interesów, nie można potraktować jako przypadek mniejszej wagi, mimo zawarcia ugody z pokrzywdzonym. Ocena zgodności działania adwokata z normami prawnymi i etycznymi nie może zależeć od woli stron i podlega jedynie wartościowaniu organów do tego powołanych.

orz. WSD z 4.7.1992 r., WSD 18/92, niepubl.

Zakres czynności zawodowych adwokata

Czynności zawodowe adwokata obejmują nie tylko jego wystąpienia w trakcie rozprawy czy w pismach procesowych, ale także wystąpienia publiczne dotyczące toczącego się postępowania, tym bardziej gdy mają miejsce w budynku sądu, a adwokat używa stroju urzędowego.

post. SN z 22.11.2002 r., III DS 12/02, OSNAPiUS 2003, Nr 24, poz. 607

Nadużywanie słowa

WSD uznał, że jego [adwokata] zachowanie nie licuje z godnością zawodu i zasadami etyki, przy czym zwrócił uwagę, że pisma pisał on na drukach firmowych kancelarii adwokackiej i były podpisywane jego tytułem zawodowym, a zatem dla osiągnięcia prywatnych celów i swoistej satysfakcji, obwiniony wykorzystał zawód adwokata jako zawód zaufania publicznego, niepomny tego, że właśnie jako adwokat winien kierować się zasadami etyki zawodu także w życiu codziennym bez zbędnego nadużycia słowa.

orz. SD z 14.10.2005 r., SD 4/03, niepubl. oraz orz. WSD z 7.10.2006 r., WSD 27/06, niepubl.

Wypowiedzenie pełnomocnictwa a prowadzenie cudzych spraw bez zlecenia

Nie może powoływać się na prawo do „prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia” ten, komu wypowiedziano pełnomocnictwo do ich prowadzenia.

post. SN z 30.3.2006 r., SDI 2/06, Legalis

Obowiązek udzielania wyjaśnień władzom Adwokatury

Przewidzianego w § 64 zd. 2 ZEA wymogu udzielenia władzom adwokatury żądanych wyjaśnień w zakreślonym terminie, nie można zatem rozumieć jako obowiązku złożenia oświadczenia określonej treści, jeżeli treść ta oznaczać ma samooskarżenie się wezwanego o przewinienie dyscyplinarne, lecz jedynie jako obowiązek adwokata do zareagowania na to żądanie w wyznaczonym terminie. (…) Brak reakcji wezwanego adwokata na żądanie władz adwokatury oznacza dopuszczenie się przewinienia dyscyplinarnego przez naruszenie zasad etyki

i godności zawodu w rozumieniu art. 80 PrAdw.

post. SN z 24.5.2006 r., SDI 5/06, OSNKW 2006, Nr 7–8, poz. 74

Niestawiennictwo w sądzie

Obwiniony, jako adwokat, uchybił godności zawodu przez zawinione spowodowanie okoliczności mogących poniżyć go w opinii publicznej polegające na tym, że poprzez nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawach Sądu Rejonowego w L. w charakterze świadka spowodował zatrzymanie i doprowadzenie go na rozprawę przez policję.

orz. SD w Lublinie z 13.9.2006 r., SD 14/06, niepubl. oraz orz. WSD z 30.6.2007 r., WSD 92/06, niepubl.

Wzbudzanie godności zawodu adwokata

Godność zawodu adwokata buduje się stosunkiem do innych, a nie oznakami bogactwa, zwłaszcza w społeczeństwie, gdzie jeszcze jest tyle biedy. Obwiniony doprowadził do emocjonalnego konfliktu z pokrzywdzonymi (o czym świadczy choćby tenor ich odpowiedzi na odwołanie) i konieczności dochodzenia roszczenia przed sądem, a sam proces przed sądem powszechnym podważał wiarygodność nie tylko jego, ale i kolegów wspólników – wszak adwokatów, którzy mu ufali. Obwiniony takim zachowaniem poważnie naruszył godność zawodu adwokata i podważył zaufanie do tego zawodu, choć dopuścił się tego przewinienia nie bezpośrednio w trakcie wykonywania swoich obowiązków adwokackich.

orz. WSD z 19.1.2008 r., WSD 15/07, niepubl.

Wynajem lokalu na kancelarię adwokacką

Obwiniony pomimo zawarcia umowy najmu lokalu z przeznaczeniem na kancelarię adwokacką, zaprzestał płacenia czynszu, nie uregulował płatności związanych z korzystaniem z lokalu i nie skontaktował się z wynajmującą w sprawie dokonania rozliczeń. Nie można zgodzić się z obwinionym, iż sprawa jego stosunku prawnego z inną osobą fizyczną „nie jest sprawą rzecznika dyscyplinarnego”. Zakładając, że wynajęcie lokalu w celu prowadzenia kancelarii adwokackiej nie ma nic wspólnego z wykonywaniem zawodu adwokata, podkreślić należy, iż już od czasów przedwojennych obowiązywała zasada, w myśl której adwokat musi godnie zachowywać się również w życiu prywatnym. (…) Postępowanie adwokata sprzeczne z normami etyki i regułami obowiązującymi w adwokaturze (zachowanie, które poniża adwokata w opinii publicznej i podrywa zaufanie do zawodu adwokata) stanowi naruszenie godności zawodu. (…) Gdyby pokusić się o próbę ustalenia katalogu przewinień dyscyplinarnych poniżających adwokaturę w oczach opinii publicznej – to naruszenie przez adwokata jego zobowiązań wynikających z umowy zawartej ze swoim kontrahentem należałoby zakwalifikować do jednych z najcięższych przewinień dyscyplinarnych uzasadniających nawet wydalenie z adwokatury.

orz. SD w Warszawie z 1.3.2008 r., SD 22/07, niepubl.

Wykorzystanie spółki do pozyskania klientów

Obwiniona dopuściła się przewinienia dyscyplinarnego z § 23 ZEA poprzez:

– pozyskiwanie klientów przy wykorzystywaniu pośrednictwa spółki, z którą obwiniona współpracowała,

– dopuszczenie do sytuacji, w której nazwisko i tytuł zawodowy obwinionej były wykorzystywane przez spółkę X do przyjmowania zleceń na wykonywanie usług adwokackich.

orz. SD w Warszawie z 17.5.2008 r., SD 3/08, niepubl.

Niedozwolone zachowanie adwokata

Obwiniona nie rozumie istoty czynu, który spotkał się z naganną oceną sądu dyscyplinarnego. Obwiniona będąc, jak twierdzi, wypłacalnym dłużnikiem, okazała lekceważenie prawomocnego wyroku sądu i spowodowała wszczęcie i przeprowadzenie wobec niej egzekucji komorniczej. Nie można oczywiście nikomu ograniczać prawa do obrony swoich praw, ale obronę tę należy prowadzić w ramach prawa. Natomiast w chwili uprawomocnienia się wyroku wydanego w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, własne przekonanie musi ustąpić obowiązkowi zastosowania się wobec takiego wyroku, a okazana odmowa – jak bardzo trafnie zauważa sąd dyscyplinarny – nie przystoi, szczególnie adwokatowi.

orz. WSD z 7.6.2008 r., WSD 62/07, WSD 62/08, niepubl.

Adwokat zawieszony w czynnościach zawodowych osobą nieuprawnioną do sprawowania obrony

Obrońcą w postępowaniu karnym może być jedynie adwokat i to taki adwokat, który według przepisów o ustroju adwokatury, może w zupełności i bez przeszkód spełniać rolę obrońcy w toku całego postępowania. Adwokat zawieszony w czynnościach zawodowych jest osobą nieuprawnioną do sprawowania obrony. W przypadku występowania takiego adwokata w charakterze obrońcy w postępowaniu sądowym, w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2, art. 80 oraz art. 517i § 1 KPK, zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 10 in principio KPK.

wyr. SN z 26.6.2008 r., II KK 324/07, OSNK 2008, Nr 1, poz. 1330

Skutki procesowe wyznaczenia siedziby kancelarii

Adres siedziby zawodowej adwokata jest adresem, pod którym komunikuje się on z samorządem zawodowym. Organa adwokatury mogą zatem dokonywać skutecznego doręczania pism, a skutki zaniechania zawiadomienia

o zmianie adresu ponosi sam zainteresowany.

post. WSD z 26.1.2009 r., WSD 88/08, niepubl.

Ochrona interesów klienta, wolność słowa

1. Jedną z gwarancji ochrony interesów klienta jest szeroko zakrojona wolność słowa przy wykonywaniu zawodu adwokata i immunitet adwokacki. Wolność słowa i pisma jest podstawą niezależności adwokatury, która to niezależność z kolei jest niezbędna dla spełniania przez adwokatów przypisanej im funkcji, jaką jest udzielanie pomocy prawnej.

2. Przy ocenie, czy rzeczowa obrona interesów klienta uzasadnia określoną wypowiedź, decydujące znaczenie mają charakter sprawy wpływający na jej celowość i potrzebę oraz okoliczności danej sprawy, czyli chociażby żądania i argumenty przeciwnika w sporze. Zatem jeśli zarówno charakter, jak i okoliczności sprawy wymagały podjęcia zdecydowanych środków obrony, granica naruszenia wolności słowa zostanie odpowiednio rozszerzona.

3. Ograniczenie wolności słowa może zatem prowadzić do naruszenia wskazanego powyżej prawa

konstytucyjnego, jakim jest prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, w związku z czym kwestię przekroczenia uprawnień przyznanych adwokatowi w ramach wolności słowa należy badać, uwzględniając okoliczności konkretnej sprawy.

post. SD w Warszawie z 23.2.2009 r., DZ 39/08, niepubl.

Stosunki między adwokatem a klientem

Nie jest rzeczą sądu badanie, czy adwokaci pełniący funkcje obrońców wnioskodawcy wykonywali swe zadania zgodnie z jego oczekiwaniami. Organy procesowe, w tym i sądy, nie mogą ingerować w treść stosunku między oskarżonym (skazanym) i broniącym go adwokatem, bo jest to objęte tajemnicą, której naruszenie mogłoby prowadzić do podważenia gwarancji prawa do obrony. Jedynie widoczne oczywiste naruszenia powinności obrońcy mogą uzasadniać upewnienie się przez sąd u oskarżonego, czy jego prawa nie są naruszane bądź wydanie zarządzeń w sytuacjach prawem przewidzianych. Wszelkie inne sytuacje stosunku obrończego są pozostawiane jego stronom i organom samorządu adwokackiego na skutek interwencji osób bronionych przez adwokatów.

post. SA w Krakowie z 30.3.2009 r., II AKO 26/09, Legalis

Skazanie na karę pozbawienia wolności

Nie może mieć miejsca sytuacja, aby zawód adwokata wykonywała osoba, która została prawomocnie skazana na karę pozbawienia wolności.

post. WSD z 26.9.2009 r., WSD 68/09, niepubl.

Adwokat niewykonujący zawodu

Naruszeniem dyscyplinarnym jest pełnienie funkcji obrońcy i prowadzenie kancelarii adwokata wpisanego na listę adwokatów niewykonujących zawodu, a więc nieuprawnionego do obrony.

orz. SD w Warszawie z 15.5.2010 r., SD 7/10, niepubl.