Podpisanie pisma procesowego imieniem i nazwiskiem nieobecnej strony
Wyrażenie zgody przez adwokata na podpisanie pisma procesowego imieniem i nazwiskiem nieobecnej strony przez osobę trzecią i złożenie tak podpisanego pisma do sądu stanowi naruszenie porządku prawnego przez adwokata i podlega represji dyscyplinarnej.
orz. WKD z 24.11.1962 r., WKD 195/62, niepubl.
Interes klienta
Interes klienta nie może dominować nad nakazem postępowania zgodnie z zasadami prawa i godności zawodu.
orz. WKD z 9.1.1964 r., WKD 157/64, niepubl.
Składanie wyjaśnień
Niedopuszczalne jest nakłanianie przez adwokata oskarżonego do złożenia wyjaśnień sprzecznych ze złożonymi przez niego uprzednio wyjaśnieniami w tym samym postępowaniu karnym.
uchw. SN z 9.1.1964 r., VI KO 25/63, Legalis.
Etyka i godność, należyta uczciwość, dokładność, sumienność, gorliwość wykonywania zawodu
Adwokat jako powołany do współdziałania z sądami w zakresie ochrony porządku prawnego, obowiązany jest prowadzić sprawę zgodnie z przepisami i nie wolno mu nawet dla dobra klienta, działać w sposób pozaprocesowy, który mógłby spowodować uszczerbek dla prawidłowości postępowania, a tym bardziej w sposób niedopuszczalny ze stanowiska prawa, etyki adwokackiej, i godności zawodu.
orz. SN z 28.10.1966 r., RAD 10/66, Pal. 1967, Nr 9, s. 88
Wykonywanie zawodu
Wdawanie się adwokata w rozmowę ze świadkami na temat sprawy przed rozprawą sądową, a przede wszystkim formułowanie wypowiedzi świadka (dyktowanie pisma) albo też udzielenie rady świadkowi, jak ma uzasadniać odwołanie lub zmianę swoich zeznań, jako utrudniające wykrycie prawdy obiektywnej, stanowi niedopuszczalną formę wykonywania obowiązku obrońcy.
orz. SN z 23.11.1968 r., RAD 15/68, Pal. 1969, Nr 3, s. 79
Sprawdzenie wyroku
Sprawdzenie wyroku jest obowiązkiem adwokata prowadzącego sprawę. Zaniechanie tej czynności jest naruszeniem obowiązków zawodowych pełnomocnika strony i pociąga za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną, jeżeli z zaniedbania tego obowiązku wynikają dla strony niekorzystne skutki prawne lub materialne.
orz. WKD z 19.9.1970 r., WKD 66/70, niepubl.
Stosunek do sądów i władz
Adwokat osobiście odpowiada za autorstwo pisma redagowanego i to nawet wtedy, gdy je pisał w imieniu samego klienta i dla niego. Okazywanie szczególnego szacunku dla sądu leży w oczywistym interesie samej adwokatury, gdyż podnosi jej autorytet jako współczynnika wymiaru sprawiedliwości.
orz. WSD z 27.4.1974 r., WSD 9/74, Pal. 1974, Nr 12, s. 148
Stosunek do klientów. Wymiar kary
W wypadku gdy adwokat nie złożył środka odwoławczego w ustawowym terminie, albo gdy według jego oceny nie ma zasadnych podstaw do złożenia takiego środka, niezawiadomienie w porę klienta o powyższym zaniechaniu podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych, jest rażącym zaniedbaniem obowiązków zawodowych, uzasadniającym zastosowanie surowej kary dyscyplinarnej.
orz. WSD z 11.5.1974 r., WSD 17/74, Pal. 1975, Nr 7–8, s. 94
Stosunek do sądów i władz. Uchybienie w działalności zawodowej, publicznej, w życiu prywatnym
Adwokat nie tylko w sprawie klienta, ale także we własnej sprawie, obowiązany jest przestrzegać rzeczowości, zachować umiar i oględność w treści pisma skierowanego do władz.
orz. SD 17.5.1975 r., SD 8/74, Pal. 1976, Nr 1, s. 93
Powołanie danych, których nieprawdziwość jest stronie znana
Uczestnik postępowania nie może powołać się w sprawie cywilnej na dane charakteryzujące niekorzystnie sylwetkę przeciwnika, jeżeli ich nieprawdziwość jest mu znana, może natomiast powołać się na dane niesprawdzone, potrzebne do obrony jego stanowiska w sprawie, obowiązany jest jednak do oględnego formułowania swych twierdzeń; podanie takich danych w formie drastycznej może uzasadniać odpowiedzialność przewidzianą w art. 24 § 1 KC.
wyr. SN z 19.7.1978 r., I CR 254/78, OSNCPiUS 1979, Nr 6, poz. 121
Postępowanie dyscyplinarne. Przepisy ogólne – należyta uczciwość, dokładność, sumienność,
gorliwość. Stosunek do kolegów. Stosunek do władz i sądów
Adwokat obrońca obowiązany jest brać udział w całej rozprawie i to nie tylko formalnie, ponieważ do obowiązków adwokata należy wykorzystanie wszystkich prawem dopuszczalnych środków do działania na korzyść oskarżonego. Zaznaczyć należy, że udzielenie substytucji również nie może być traktowane czysto formalnie jako zdjęcie odpowiedzialności za niewykonanie obowiązków przyjętych obrony. Substytut powinien być poinformowany o zebranym w sprawie materiale, o nasuwających się przy obronie problemach i stąd ustanowienie substytutu w ostatniej chwili, gdy nieunikniona kolizja stała się już faktem, nie może być już potraktowana jako prawidłowe wywiązanie się z obowiązków.
orz. WSD z 14.12.1985 r., WSD 12/86, niepubl.
Działanie przeciwko mocodawcy
Świadome działanie przeciwko mocodawcy jest rażącym naruszeniem udzielenia pomocy prawnej przez adwokata i pełnomocnika, rodzi ono odpowiedzialność dyscyplinarną, gdy wyrządza lub może wyrządzić szkodę, jest to działanie bezprawne, sprzeczne z zasadami zaufania i uczciwości.
orz. SN z 2.2.1986 r., I PAN 2/86, niepubl.
Wykonywanie zawodu
Adwokat ma prawo określać przed władzami, przed którymi występuje, zdarzenia o cechach pejoratywnych, jednakże musi to być podyktowane koniecznością prawidłowego reprezentowania strony, którą zastępuje oraz ma obowiązek czynić to w sposób oględny.
orz. WSD z 31.5.1986 r., WSD 12/86, niepubl.
Zakaz obrony kilku oskarżonych: sprzeczność interesów
Zakaz obrony kilku oskarżonych (osób), których interesy pozostają w sprzeczności w rozumieniu przepisu art. 85 KPK, obejmuje nie tylko sytuacje, w której osoby te, pozostając pod wspólnym zarzutem, odpowiadają równocześnie w jednym postępowaniu, ale również gdy przy tożsamości zarzutu postępowanie wobec tych osób ze względów technicznych wyodrębniono w różnych fazach, nawet wówczas, kiedy co do jednej z nich postępowanie prawomocnie zakończono.
post. SA w Katowicach z 17.2.2000 r., II AKA 24/00, Prok. i Pr. 2000, Nr 9, poz. 21, s. 13
Kolizja interesów oskarżonych reprezentowanych przez jednego obrońcę
Obrońca nie może spełniać należycie swego obowiązku z korzyścią dla oskarżonych, gdy obrona jednego wymaga podważenia zaufania do twierdzeń drugiego, nawet tylko z pewnej fazy postępowania lub twierdzeń z pozoru ubocznych, a przez to prowadzić do postawienia go w niekorzystnej sytuacji procesowej. Ilekroć wyjaśnienia jednego z oskarżonych lub dowody przezeń powoływane i ich ocena godzą w interes drugiego oskarżonego, rodzi się kolizja interesów, która nie pozwala, aby jeden obrońca bronił obu tych oskarżonych.
wyr. SN z 3.6.2002 r., II KKN 229/00, Legalis
Naruszenie zasad etyki i godności zawodu
Obwiniony w rażący sposób naruszył zasady etyki i godności zawodu adwokackiego w ten sposób, że wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, w celu utrudnienia postępowania karnego przeciwko Y wniósł na teren aresztu śledczego telefon komórkowy, ładowarkę, kasety dyktafonowe i sam dyktafon, umożliwiając tymczasowo aresztowanemu kontakt z osobami pozostającymi na wolności i z tego względu orzeczono jedyną możliwą karę, tj. karę wydalenia z adwokatury.
orz. SD w Warszawie z 25.2.2006 r., SD 3/06, niepubl.
Prowadzenie „cudzych spraw bez zlecenia”
Obwiniony twierdził, że działał dla dobra i w interesie swego byłego klienta jako prowadzący „cudze sprawy bez zlecenia” i do tego twierdzenia odwołał się także w uzasadnieniu kasacji. Jednak jest to tylko powtórzenie argumentu już podniesionego w odwołaniu, do którego trafnie (choć ogólnikowo) odniósł się Wyższy Sąd Dyscyplinarny, wskazując, że nie może powoływać się na prawo do „prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia” ten, komu wypowiedziano pełnomocnictwo do ich prowadzenia. Dopowiedzieć tu można (w pewnym uproszczeniu), że przecież wypowiedzenie pełnomocnictwa adwokatowi przez klienta oznacza tyle, co zabronienie prowadzenia mu jego sprawy, zaś prawo do prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia powstaje
wtedy, gdy nie jest znana wola osoby, w imieniu której określone czynności się podejmuje i jest to w jej nie cierpiącym zwłoki interesie. (…) Podnoszenie w kasacji argumentów odwołujących się do takiego faktu jak ten, że „droga jest w przebudowie”, „nieposiadania samochodu w dniu rozprawy” czy wymagania, by to Sąd Dyscyplinarny „miał obowiązek nawiązać z nim kontakt” nie przystoi adwokatowi.
post. SN z 30.3.2006 r., SDI 2/06, Lergalis.
Przekroczenie granic wolności słowa przez adwokata
Adwokat nie ma obowiązku weryfikacji faktów i twierdzeń podawanych przez stronę i nie ponosi
odpowiedzialności za ich zgodność z prawdą, powinien jednak rozważyć, czy nie wzbudzają one oczywistych wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistością. (…) Ponosi odpowiedzialność za wypowiedziane lub napisane słowa, z której nie zwalnia go powoływanie się na dyspozycje klienta. Dla oceny działania adwokata nie jest jednak obojętne – przy uwzględnieniu okoliczności towarzyszących – użycie formuły polegającej na odwołaniu się do twierdzenia, poglądu lub stanowiska strony, którą reprezentuje w procesie.
wyr. SN z 20.4.2006 r., IV CSK 2/06, OSNC 2007, Nr 2, poz. 30
Pisma sporządzane przez adwokata
Należy mieć na względzie, że adwokat przy wykonywaniu czynności zawodowych obowiązany jest wykonywać czynności te sumiennie i gorliwie, z należytą starannością. Powoływanie się na to, że w interesie klienta i w uzgodnieniu z klientem adwokat podejmuje czynności niestaranne, np. składa z opóźnieniem środki odwoławcze, składa niekompletne środki odwoławcze nie usprawiedliwia adwokata. Dopuszczenie do odrzucenia apelacji przez nieusunięcie braków formalnych pisma, pomimo wezwania do usunięcia tych braków jest poważnym przewinieniem dyscyplinarnym, który w pełni uzasadnia wymierzenie kary zawieszenia w czynnościach zawodowych.
orz. WSD z 16.9.2006 r., WSD 46/06, niepubl.
Obrona kilku oskarżonych – sprzeczność interesów a prawo do rzeczywistej obrony
Dla właściwego wykonywania obrony niezbędne jest stanowcze wykluczenie nawet przypuszczeń, iż mogło dojść do sytuacji, w której obrońca zmuszony był, czy to do ważenia interesów osób, którym udzielał pomocy prawnej, stawiając z różnych względów interes jednego z oskarżonych wyżej niż drugiego, czy też oceniania wagi i znaczenia wyjaśnień któregoś z oskarżonych przy uwzględnieniu interesów innego oskarżonego, któremu również udzielał wskazań w zakresie sposobu obrony. Dopiero wyeliminowanie takich zagrożeń pozwala uznać, że zachowane zostało prawa do rzeczywistej obrony w sytuacji, gdy jeden niezbędny obrońca broni kilku oskarżonych.
wyr. SA w Katowicach z 7.12.2006 r., II AKA 384/06, OSA w Katowicach 2007, Nr 1, poz. 5
Sprzeczność interesów oskarżonych mających tego samego obrońcę
Ustalenie istnienia sprzeczności interesów oskarżonych nieprzyznających się do popełnienia czynu oraz niepomawiających się wzajemnie, musi być wynikiem – szczegółowych i opartych w realiach sprawy – rozważań sądu uwzględniających, m.in. zakres istniejących sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonych, sposób i fazę postępowania, w której doszło do ich powstania, okoliczności, do których sprzeczności te się donoszą i ich znaczenia, ale także możliwego wpływu tych sprzeczności na pogorszenie sytuacji oskarżonych w konkretnym procesie, zwłaszcza na tle tych dowodów, które potwierdzają stawiany (lub stawiane) zarzut (zarzuty). […] Jeśli broniący obu oskarżonych obrońca może bez szkody dla procesowych interesów oskarżonych realizować obronę, która w swej linii nie wymaga nawet dyskwalifikowania wiarygodności wyjaśnień (lub ich części) któregokolwiek z oskarżonych, to w istocie istniejąca sprzeczność wyjaśnień nie skutkuje sprzecznością interesów wykonywanej obrony.
post. SN z 15.2.2007 r., IV KK 244/06, Prok. i Pr. 2007, Nr 7–8, poz. 15, s. 11
Samodzielność jurysdykcyjna sądu dyscyplinarnego adwokatów
Wprawdzie sąd dyscyplinarny nie jest właściwy do rozstrzygania o odpowiedzialności cywilno-prawnej adwokata wobec klienta, lecz z uwagi na zasadę samodzielności jurysdykcyjnej tego sądu, w zakresie jego kompetencji pozostaje ustalenie, że zachowanie obwinionego stanowiło niewywiązanie się, bądź też nienależyte wywiązanie się z zobowiązania wynikającego z umowy zlecenia (art. 734 KC), powstałego między nim a klientem i że zachowanie to wyczerpuje znamiona przewinienia dyscyplinarnego.
wyr. SN z 4.6.2007 r., SDI 8/07, OSNKW 2007, Nr 10, poz. 72
Zgoda klienta na odstąpienie od zaskarżenia (§ 56 ZEA)
Treść § 56 ZEA z reguły odnosi się do sytuacji, kiedy istnieją podstawy do zaskarżenia wyroku ze względu na dotychczasowe stanowisko klienta, np. nie jest on zgodny ze stanowiskiem klienta prezentowanym na rozprawie lub stanowiskiem wyrażonym po wydaniu orzeczenia w terminie umożliwiającym jego zaskarżenie. Niezadowolenie klienta wyrażone po upływie tego ostatniego terminu tylko dlatego, że strona przeciwna w procesie nie spełniła swoich obietnic spłaty kredytu zaciągniętego w czasie małżeństwa stron, nie może rodzić w tym zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokata występującego w tym procesie w charakterze pełnomocnika.
orz. WSD z 16.6.2007 r., WSD 101/06, niepubl.
Brak kontaktu z klientką
Elementarnym obowiązkiem adwokata – bez względu na to, czy działa na podstawie umowy z klientem, czy też z urzędu – jest „czuwać nad biegiem sprawy i informować klienta o jej postępach i jej wyniku”. Jeżeli – jak w okolicznościach niniejszej sprawy – sprawa toczy się w Warszawie, a klientka mieszka w Szczecinie, to obwiniony jako pełnomocnik winien napisać do klientki, poinformować o biegu sprawy, uzgodnić kwestię wniosków dowodowych i ewentualne zrezygnowanie z dowodu z przesłuchania stron, przedstawić możliwość przesłuchania klientki w drodze pomocy prawnej przez sąd w Szczecinie. Zauważyć też należy, że bezczynność klientki w nawiązaniu kontaktu z obwinionym jako swoim pełnomocnikiem, nie stanowi usprawiedliwienia dla obwinionego, skoro obwiniony nie mógł wszak wiedzieć z jakich przyczyn obwiniona nie nawiązuje z nim kontaktu.
orz. WSD z 26.1.2008 r., WSD 21/07, niepubl.
Podanie w piśmie informacji od klienta
Skarżąca niewłaściwie interpretuje przepisy zawarte w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, uznając, iż adwokat sporządzający pismo procesowe na podstawie wiedzy o wydarzeniach przekazywanych mu przez klienta, winien zgłoszone mu fakty i dowody weryfikować. Istota pracy adwokata nie może i nie powinna polegać na weryfikowaniu okoliczności podawanych przez klienta, gdyż jedynym organem mogącym zweryfikować prawdziwość przedstawianych przez każdą ze stron zdarzeń – jest Sąd, przed którym toczy się
sprawa. Jeśli nawet żadne ze stwierdzeń, zawartych w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, nie okazałoby się zgodne z rzeczywistością, w żadnym razie nie może za ich przedstawienie ponosić konsekwencji zawodowych – pełnomocnik procesowy strony. Przedstawia on jedynie tylko tę wiedzę, którą przekazuje mu klient.
post. WSD z 16.2.2008 r., WSD 33/07, niepubl.
Brak dokumentów potwierdzających legitymację procesową
Obwiniona nie poinformowała reprezentowanych powodów o braku dokumentu potwierdzającego ich legitymację procesową (zarzut pozwanego z odpowiedzi na pozew) i będąc świadomą tego braku, na rozprawie nie wniosła o zawieszenie postępowania, a po zapadnięciu niekorzystnego wyroku, przed złożenie apelacji, nie poinformowała powodów w sprawie opłat od apelacji, w tym ewentualnie o wniesieniu wniosku o zwolnienie od opłaty. Obwiniona w apelacji nie wniosła o zwolnienie powodów od opłaty od apelacji, a po odrzuceniu apelacji nie zaskarżyła tego postanowienia. W ocenie sądu dyscyplinarnego obwiniona swoim postępowaniem nie uczyniła zadość obowiązkowi ochrony interesów klienta, jak i sumiennego wykonywania czynności zawodowych oraz obowiązkowi informowania klienta o biegu sprawy.
orz. SD w Warszawie z 5.4.2008 r., SD 1/08, niepubl.
Zasada lojalności wobec klientów
Zasada lojalności wobec klientów oraz szczególnej sumienności i skrupulatności w stosunkach z nimi stanowi fundament pozycji społecznej zawodu adwokata. To na niej buduje się zaufanie do adwokatury (tak mocno ostatnio nadszarpniętej). Dlatego nie można traktować z pobłażaniem naruszeń tej zasady, godzą one bowiem nie tylko w indywidualną renomę zainteresowanego, ale również w interesy korporacji adwokackiej jako całości. Naruszenie zasady lojalności może polegać m.in. na podejmowaniu się przez adwokata prowadzenia spraw nierokujących najmniejszych szans powodzenia, wbrew wyraźnej i jednoznacznej treści przepisu prawa, jak również takich, do nprowadzenia których adwokat nie ma dostatecznej wiedzy, praktyki czy doświadczenia. Obowiązek działania w celu ochrony interesu klienta oraz działania z należytą uczciwością oznaczać musi w pewnych sytuacjach rezygnację z przyjęcia zlecenia od klienta. (…) W obecnym środowisku normatywnym nie jest już możliwe, aby adwokat był w stanie właściwie i zgodnie z najlepszym interesem klienta poprowadzić każdą sprawę. Szczególnie drastycznym przypadkiem naruszenia zasady lojalności jest podjęcie się prowadzenia sprawy oczywiście bezzasadnej, która jedynie w wyniku zbiegu okoliczności mogłaby zakończyć się pomyślnie dla klienta.
orz. SD w Warszawie z 5.4.2008 r., SD 18/07, niepubl.
Niedopilnowanie sprawy o zasiedzenie
Obwiniony nie czuwał nad przebiegiem postępowania w sprawie o zasiedzenie, doprowadzając do podpisania wniosku o zasiedzenie przez osobę nieuprawnioną, a także nie informował klientki o biegu sprawy, przez co dopuścił się przewinienia z § 49 ZEA.
orz. SD w Warszawie z 6.1.2009 r., SD 27/08, niepubl.
Staranność i profesjonalizm, uczciwość w rozliczeniach finansowych
Adwokat jako pełnomocnik winien uczynić wszystko na rzecz klientów, którzy mu zaufali, wykazać należytą staranność i profesjonalizm, uczciwość w rozliczeniach finansowych. Taka bowiem postawa buduje prestiż zawodu o wspaniałych tradycjach, zawodu, który jest służbą człowiekowi i wartościom. Nawet w tzw. beznadziejnych sprawach właściwa postawa adwokata, uczciwość w przedstawieniu szans, ewentualny zwrot wynagrodzenia za wadliwe czynności – z pewnością budowałby szacunek do niego jako adwokata.
orz. WSD z 14.2.2009 r., WSD 76/08, niepubl.
Wprowadzenie adwokata w błąd
Obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego poprzez wprowadzenie mocodawcy w błąd co do wykonania zleconych działań procesowych oraz niewniesienie skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
orz. SD w Warszawie z 14.9.2009 r., SD 35/09, niepubl.
Zakres udzielonego i przyjętego zlecenia
Do obowiązków adwokata przyjmującego sprawę należy dokładne poinformowanie klienta o zakresie udzielonego i przyjętego zlecenia i sporządzenie jednoznacznych dokumentów, jak umowa i pisemne pełnomocnictwo.
orz. WSD z 24.10.2009 r., WSD 19/09, niepubl
Działanie na korzyść klienta
Fundamentalną dyrektywą wykonywania zawodu adwokata jest działanie na korzyść klienta. Jej realizacja wymaga poszukiwania rozwiązań rokujących największe szanse osiągnięcia pożądanego przez klienta celu i minimalizujących ryzyko skutków negatywnych, zwłaszcza w – coraz częstszych – sytuacjach, kiedy system prawny zawiera unormowania budzące wątpliwości i problematyczne w stosowaniu. (…) Decyzję obwinionego, aby przerzucić na klientów obowiązek ustalenia właściwego trybu wniesienia skargi i zastosowania się do poczynionych ustaleń, należy ocenić jako niewłaściwą. Należytym działaniem było albo ustalenie i zastosowanie procedury uiszczania wpisu stałego osobiście przez obwinionego, albo wdrożenie innego rozwiązania, z którym nie wiązałoby się ryzyko odrzucenia skargi bez wezwania do uiszczenia wpisu (tzn. doprowadzenie do sytuacji, w której skargę napisaną przez adwokata podpisuje i składa sam klient). Decyzja obwinionego obciążona była nieuzasadnionym ryzykiem, a jej skutki okazały się szkodliwe dla klienta i dlatego jego postępowanie stanowiło naruszenie § 6 i 8 ZEA.
orz. SD w Warszawie z 17.5.2010 r., SD 19/09, niepubl.
Interes własny adwokata
Adwokat w dobrze pojętym interesie własnym, jeżeli w wypełnianiu prawnie istotnych czynności, a takimi było złożenie w biurze podawczym Samorządowego Kolegium Odwoławczego przygotowanych przez obwinionego skarg oraz ich opłacenie, korzysta z pomocy klientów, to powinien zapewnić sobie możliwość wykazania, że zrobił wszystko jak należy, przyjmując podpis klienta pod stosownym pouczeniem.
orz. WSD z 25.9.2010 r., WSD 93/10, niepubl.
Ochrona interesu klienta
Głównym zadaniem adwokata w szczególności w sprawach karnych, jest podejmowanie przez niego czynności zmierzających do ochrony interesu klienta. Poprzez czynności te należy rozumieć wszelkie zgodne z prawem działania (…). Obwiniona nie podjęła starań celem skontaktowania się z oskarżonym, a przez to wypracowania wspólnej strategii w zakresie obrony (…). Obwiniona nie zapoznała się jednocześnie z aktami sprawy, co zdaniem Sądu, na równi z rozmową z klientem jest podstawową czynnością obrońcy, którą ten powinien podjąć celem pełnienia skutecznej obrony.
orz. SD w Warszawie z 9.10.2010 r., SD 15/10, niepubl.
Kontakt z aresztowanym klientem
Nienawiązanie kontaktu z aresztowanym klientem stanowi przewinienie z § 8 zd. 1 i § 49 ZEA.
orz. SD w Warszawie z 17.5.2011 r., SD 11/11, niepubl.
Panowanie nad emocjami
„Krewki charakter” czy też „negatywna reakcja emocjonalna” nie mogą w niczym usprawiedliwiać obwinionego, gdyż jako adwokat winien zawsze, a szczególnie w czasie wykonywania zawodu, panować nad swoimi emocjami, tym bardziej iż rzecz polegała na pisemnej redakcji, a nie wynikała z jakiejś gwałtownej polemicznej reakcji słownej.
orz. WSD z 18.4.2015 r., WSD 12/15, www.wsd.adwokatura.pl
Zasady wykonywania zawodu obejmujące kwestię lokalu
Nie może budzić wątpliwości wymóg stawiany lokalowi, w którym adwokat wykonuje zawód, co do tego że powinien on odpowiadać wymogom godności i zasadom wykonywania zawodu, zapewniać klientom dyskrecję, a także kwestie związane z odpowiednią, określoną identyfikacją wizualną. Okoliczności podnoszone przez obwinionego, a dotyczące specyfiki jego praktyki zawodowej, nie mogą w tym zakresie uzasadniać odstępstwa od obowiązujących norm. Uregulowania nie przewidują bowiem takich odstępstw w zależności od sposobu prowadzenia praktyki przez adwokata. Wskazać należy, że decydując się na przynależność do adwokatury i
chęć wykonywania tego zawodu, adwokat godzi się jednocześnie na wymogi, jakie są w tym zakresie stawiane.
orz. WSD z 25.4.2015 r., WSD 16/15, www.wsd.adwokatura.pl
Brak komentarzy